Elektrodowy nawilżacz parowy jest nawilżaczem izotermicznym, który do ogrzewania wody wytwarza strumień elektronów.

Metoda ta wykorzystuje opór elektryczny, czyli przewodność elektryczną wody. Powierzchnie elektrod, odstępy między nimi i głębokość ich zanurzenia mają wpływ na natężenie prądu i tym samym ilość wytwarzanej pary. Elektrody mają budowę kratową, dzięki czemu oferują dużą powierzchnię, na której mogą osadzać się minerały rozpuszczone w wodzie. Minerały krystalizują (tworzą kamień) na tych elektrodach i dodatkowo je izolują. Woda, aby mogła parować, wymaga określonego natężenia prądu, które zależy od głębokości zanurzenia elektrod, stąd też lustro wody w cylindrze parowym ciągle podnosi, aż w końcu dostępne pole powierzchni elektrod zmniejsza się, a tym samym także ilość wytwarzanej pary. Sygnał elektroniczny nawilżacza melduje napełnienie cylindra. Zależnie od budowy cylindra wymienia się go na nowy (cylinder jednorazowy) lub po oczyszczeniu zbiornika używa się ponownie (cylindry z możliwością czyszczenia). Elektrody są zawsze zanurzone w wodzie w pełnej gotowości do pracy nawet w czasie wyłączenia urządzenia. Regulacja wydatku pary jest wówczas ustawiona na najniższy zakres, który zależnie od jakości wody wynosi od 10 do 20%. (ciągła regulacja 15–100%)

Zasada działania nawilżacza parowego z grzałkami oporowymi
Impuls elektryczny ze sterownika powoduje załączenie prądu grzewczego przez stycznik. Magnetyczny zawór wlotowy otwiera się z opóźnieniem i woda napływa (zależnie od wymaganego wydatku pary) do cylindra parowego od dołu przez zbiorniczek. Elektroniczny układ sterownia steruje bez przerwy pracą magnetycznego zaworu wlotowego i wylotowego, utrzymując stałą jakość/przewodność wody w cylindrze parowym. Według nomenklatury technicznej proces ten określa się mianem auto-adaptacyjnej kontroli jakości wody surowej.

Schemat budowy nawilżacza parowego
z grzałkami elektrodowymi